De kracht die vrouwen eeuwenlang moesten verbergen

Vandaag had ik een ontmoeting met auteurs, Rozanne van Heiningen. Een ontmoeting die niet zomaar een gesprek was, maar een herkenning. Een herkenning van iets ouds, iets dieps, iets dat in ons vrouwenlichaam zit opgeslagen alsof het door eeuwen heen van moeder op dochter is doorgegeven. De uitnodiging, of eigenlijk de opdracht, om onszelf kleiner te maken dan we werkelijk zijn.

We spraken over systemische principes, over vrouw-zijn, over hoe wij als vrouwen generaties lang onder druk hebben gestaan. Niet altijd fysiek. Vaak subtiel. Vaak onzichtbaar. En juist daarom zo hardnekkig. Terwijl we elkaar aankeken, voelde ik opnieuw die splitsing die ik mijn hele leven in mezelf heb gedragen. De kracht die ik voel, en de kleinheid die ik jarenlang ben gaan aannemen omdat de wereld om me heen niet wist hoe met die kracht om te gaan.

Ik ben nooit een vrouw geweest die zich zwak of bang voelde. Integendeel. Ik heb me altijd vele malen krachtiger gevoeld dan de meeste mannen in mijn omgeving, collega’s, partners, vrienden, familieleden. Niet vanuit arrogantie, maar vanuit een diep weten. Een innerlijke helderheid. En toch… hield ik mezelf klein. Niet omdat ik niet wist wie ik was, maar omdat ik me schaamde voor wat ik voelde. Alsof mijn kracht een overtreding was. Alsof ik netjes, beheersbaar en bescheiden moest blijven, anders zou ik “te veel” worden.

Want dat is wat ons vrouwen generaties lang verteld is: “Doe een stap terug.”

Ik realiseerde me opnieuw dat dit thema niet specifiek cultureel is. Het speelt overal. Rozanne vertelde vandaag dat zij dit ook ziet bij vrouwen uit totaal verschillende achtergronden, leeftijden en samenlevingen. Het is alsof er een eeuwenoud script bestaat dat vrouwen diep in zich dragen. Een script dat generatie op generatie wordt doorgegeven.

Het script dat zegt: als een vrouw te zichtbaar wordt, als ze spreekt, denkt, leidt en haar kracht belichaamt, dan raakt het systeem uit balans. En systemen houden niet van verandering; systemen straffen wat ze niet begrijpen.

Als ik terugkijk op mijn eigen leven, zie ik hoe vaak ik mijn kracht heb ingehouden. Niet omdat ik mezelf niet kende, maar omdat ik bang was dat mijn aanwezigheid te veel zou zijn. Dat ik anderen ongemakkelijk zou maken. En ik zag het telkens weer gebeuren: wanneer ik ruimte innam, voelden mannen zich onzeker. Hun tekorten, frustraties en twijfels werden op mij geprojecteerd.

Wat zij niet konden dragen, kwam als “mijn fout” terug bij mij. En ik nam het aan. Ik dacht dat ik harder moest werken, beter moest zijn, zachter, begripvoller. Terwijl ik me driedubbel gaf, zowel professioneel als in relaties, bleef het gevoel bestaan dat ik degene was die moest compenseren, verzachten en dragen.

En soms, hoe hard ik ook werkte, lukte het nog steeds niet om een gezonde relatie op te bouwen. Het voelde alsof het nooit genoeg was. Alsof ik altijd de stabiliteit moest vasthouden die anderen niet konden dragen.

Maar de laatste 5 jaar is er iets wezenlijks in mij verschoven. Na het beëindigen van mijn 10-jarige relatie begon ik ineens glashelder te zien wat ik allemaal zelf kon dragen. En dat was veel meer dan ik ooit hardop durfde te erkennen. Ik stond er alleen voor: drie basisschoolkinderen, een nieuw leven opbouwen in een stad als Amsterdam, mijn bedrijf verder uitbouwen, financieel bovenmodaal leven en ondertussen een veilig thuis creëren.

Even eerlijk: welke man kan dit?

En ik hoor zoveel vrouwen dit bevestigen. Pas wanneer die ene last wegvalt, die constante behoefte om te compenseren of te pleasen, komt de ware kracht van vrouwen vrij te liggen.

Ik ben anders gaan kijken. Anders gaan voelen.Ik ben mijn waarheid helder gaan benoeme, niet alleen naar mijn omgeving, maar vooral naar mezelf. Ik ben kwaliteiten die ik jarenlang heb verstopt, langzaam weer gaan toelaten. Vanuit een diepe, innerlijke waarheid.

Ik ben trots dat ik een vrouw ben. Ik ben trots op mijn intelligentie. Ik ben trots op mijn kracht.

Vrouwen zijn nooit klein geweest, ze zijn klein gemaakt.

En toch bleven ze dragen.En toch bleven ze verbinden.En toch bleven ze adviseren, genezen, bouwen, herstellen en leiden. Zowel in families als in de samenleving.

Elke keer wanneer ik met andere vrouwen over dit thema spreek, voel ik opnieuw hoe krachtig wij eigenlijk zijn. Hoe scherp, hoe wijs, hoe intuïtief sterk. Wij bewegen systemen zonder dat iemand het herkent. We brengen nuance, diepte, gevoeligheid en leiding zonder dat het “leiding” genoemd mag worden. We houden families bij elkaar. We dragen generaties trauma, en generaties liefde.

En ik geloof dat er nu een nieuwe tijd is aangebroken.Een tijd waarin vrouwen hun kracht niet langer hoeven te verstoppen om de kwetsbaarheid van anderen te beschermen.Een tijd waarin onze intelligentie niet gezien hoeft te worden als bedreiging, maar als fundament.Een tijd waarin wij niet meer fluisteren, maar spreken.Niet meer rechtvaardigen, maar aanwezig zijn.Niet meer compenseren, maar gewoon volledig mogen bestaan.

Ik weet één ding zeker:

Elke vrouwelijke kracht die ontwaakt, maakt de wereld groter.

Niet kleiner.

En misschien is dat precies wat eeuwenlang zo gevaarlijk werd gevonden.

Maar nu niet meer.

Nu is het tijd dat wij onze ruimte innemen.

Niet tegen iemand.

Maar voor onszelf.

Voor onze dochters.

Voor elke vrouw die ons is voorgegaan.

Het tijdperk van klein blijven is voorbij.